AN
Bir seyirci sanki, hayatın gölgesinde kendini seyreden... Umursamaz bir tavırla bakıyor, kendinden korkar yanına... Üzülmüyor geçmişin dikenlerine... Hareketsizce duruyor, umudun içten içe yara aldığı soğuk havaya... Alevlenirken ruh, her şey kendi kendine var oluyor. Sıcak bir rüzgar esiyor, dağılmışlığa... Bu günler böyle geçer, sakin, huzurlu... Bitmek tükenmek bilmeyen rengarenk bir umuda sarılırken, kendini yitirmek üzere heyecanlı... Bu öfke ne zaman biter, parlak bir anın içine doğarak... Kararsız zamanlar saplanmaz bir daha, üşüyen ruhun eteklerine... Zaman sevilmeyen bir hal alırken, rüzgar havayı ılıtabilir mi? Sonra, kemikleşmiş, sınırsızca büyüyen, vahşi iklim, dönebilir mi eski haline? İyi olanı sarıyor, kendi dünyasına karmaşık zihin... Sonsuzluğa akıyor, gerçek olana sevda... Her şey kendini kapatıyor, dostça gülümseyerek, geçecek mi bu kuru gürültü? Delice sarıyor, bu eksik zamanlar... Derinlerde hüküm sürüyor, eski zamanlar... Kalp özgürce atarken, geleceğin büyüsüne y