Selin

Sevdiğin her şey yakınken sana, iki nokta arasındaki mesafe ise yolculuk, düşünceler bulduracak yakın olanı yetecekse aldığın soluk... Gün battığında, sesin yankılandığında, kalbin sorduğunda.. Bir gün bile önemli, yeniden yaşamanın sükuneti sardığında... Zıtlıklar içinde bölünen, iyi ile kötü arasında gidip gelen.. Eski ile yeni şimdilik zıtlık, sonrası güzel olmalı ezelden hedeflenen.. Ev huzuru çağırıyor, huzur bilinmezliği.. Nasıl olur diyorsun, görünenler gerçek değil mi ?   Kahvenin kokusunda, kitabın çağrısında yeni hayatlar canlanıyor, zihnine yayıldığında...     Fırtına, hep vardı, rüzgar aldatıcıydı, kızıllık karşında, kendi yönüne aşinaydı..     Bahçe hoş kokulu çiçeklerin gölgesinde, rüzgarın sesinde, ışığın derinliğinde can buluyor.         Boğulmaktan muzdarip, nefes almaya meyilli hayat. Geniş bir zaman gerekir yenilenmeye.

Derin bir sonsuzluk rüzgarı, müziğin solgun tınılarına dokundu.. Söylediğin şarkı, kalbindeki hüzne yeni bir ayna tuttu.. Bu, gerçeğin elle tutulur ve birbirinden ayrılamaz parçalarının değişmez armonisiydi aslında.. Şekil değiştiremez ve yaşamın ılık rüzgarlarında kaybolamaz bir gerçeklikti. Göğün ve yerin birbirinden ayrıldığı nokta kadar görünmez, sevincin ve hüznün birbirine kenetlendiği, ufukta görünen iz gibi belirsiz.. Güçlü olmak beklenen, meydan okumak olağan.. Bu her şeyi sana veren ve karşılığında bir şey beklemeyen güzel ve mutlu gerçeklik, yağmurda, rüzgarda, fırtınada her daim gereklilik. Oyun son bulmaz. Hep vardı ve olacak. Sesin derinde, içte, kalpte duyulacak. Beklenen sıcak, huzurlu, rahat ve neşeli dünya bir anda vuku bulacak. Yine oldu. Bu gerçek, mutluluğa dokundu ! Mutluluk, hayata ! Hayat, sonsuzluğa ! Sorgusuz, sıkıntısız, meraklı, kaygısız ! Yine oldu. Kaygısız, sıkıntısız.. Derinlik her şeyi yarattı ! S. A.