İKİ UCU KESKİN
Yanıp sönen yıldızların parıltısı, gecenin hafif rüzgarlı ve ılık havasıyla birleşiyordu. Sıska bir ağaç hatıraların çizgilerini kendince saklıyor, dalları yapraklarını ağırlıyor ama yine de başka iklimler bekliyordu. Havada dalgalanan bir melodi yeni kabullenişleri çağrıştırıyor, ayın hilal hali iki ucu keskin sözleri anımsatıyordu. Bir kılıç gibiydi, sessizliği yırtmaya çalışıyordu ve sahil kenarında küçük yağmur damlaları yağsın diye bekliyordun. Bir koltukta okuduğun kitap, son sayfalarını çevirirken anı yavaşlatıyor bazen de hızlandırıyordu. Zaman, koşulsuz, tavizsiz ilerliyor, sevilenler daha bir kıymetli oluyor, keyif soruların yerini alıyordu. Pencereyi örten yaprak işlemeli beyaz tül aralanınca, dışarıda vuku bulan sessizlik, yarım kalan değil, tamlığa ulaşmış bir hayalin kuytu köşelerine rastlıyor, mutluluk yeniden göz kırpıyordu. Sabahın gelmesi tanıdık bir düşünceydi elbette, gece ya da sabah olması değildi esas durum, aldırmadığın ama içini kaplam