Selin

Yeni yazımı bu adreste okuyabilirsiniz. http://blog.milliyet.com.tr/gizemli-yedi-canavar-ve-buyuk-savas-/Blog/?BlogNo=517273

Geçici, bırakınca yok olacak, ruhta izi büyük, yürekte dağılıyor! Zor değil, yenik düşmek zamana, an değil, oluşan ardında.. Geçti yeni sancı, hüzün delice büyümüştü, geçti, kaybolan arzu, kalp gerçeği görmüştü. Yeniden yaşamak güzel olurdu, izler yok olsaydı, deli rüzgar esecekse, mutluluk yalan olurdu.. İşte! Gördüğüm ufukta sonsuz bir yağmur, gerçeklik seni bulur.. Olsa da yenilenme, farklı yöne kayarak, olmasa da acıyı unutarak.. Hadi artık yok ol sen, miyadın doldu, seni getiren dünya yok olsun, kötülük işte yok olsun.. Onlar olmasa hayat daha güzeldi. Daha normaldi. Varsa yeni dünya, gelmeli, dayanmalı ruhtaki sınavlara.. Varsa hayatın gerçekleri, alışmalı hissedilen anılara.. Yenilenerek, keyifle, huzurla yaşamalı acı seni bırakırsa! Bırakırsa sevdiğin ve yok olan her şey! Gerçekle yıkanır dünya, yalan değil anla! Yalan değil, ruhun oyunları.. O kadar güzel, canlı, gerçek!

Bulunamaz, kaybolamaz, istediğinde karşına çıkmaz. Rüyalarında ziyaretçi, aldırmadığında gelip geçici.. Sıska bir ağaç olur, dalları kısa, deli bir yağmur olur, dünyanda.. Derindir gözlemine göre, ışık artmalı farkına varmak için, bunun için!

Şimdi durulur kaynayan için, durdulamayan bir koşu gibi geleceğe bağlanış.. Bu her daim beklenen ve sevilen, ellerinde hafifçe tuttuğun mutluluk verici sevgi sözlerini andırır.. Kağıtlar her yere dağılır, kalemler huzuru yazdırır. Hep aynı şeyin olması gibi gelir, alışmalı dersin yenilenmeye, yenilemeye, hep!

Hissettiğinde büyülü şarkıyı, gördüğünde güzelliğini akşamın, sorduğunda nasıl olur, daha yeni geçti buhranı acımın... Bu arzulanan, eskiden kaçılan, geleceğe dağılan bir akşamdı. Sessizce etrafını kaplayan kırmızı bir düğümdü... Belki bir çember merkezi tanıdık, sitem ve mutluluğa kalp alışık!

Sevdiğin her şey yakınken sana, iki nokta arasındaki mesafe ise yolculuk, düşünceler bulduracak yakın olanı yetecekse aldığın soluk... Gün battığında, sesin yankılandığında, kalbin sorduğunda.. Bir gün bile önemli, yeniden yaşamanın sükuneti sardığında... Zıtlıklar içinde bölünen, iyi ile kötü arasında gidip gelen.. Eski ile yeni şimdilik zıtlık, sonrası güzel olmalı ezelden hedeflenen.. Ev huzuru çağırıyor, huzur bilinmezliği.. Nasıl olur diyorsun, görünenler gerçek değil mi ?   Kahvenin kokusunda, kitabın çağrısında yeni hayatlar canlanıyor, zihnine yayıldığında...     Fırtına, hep vardı, rüzgar aldatıcıydı, kızıllık karşında, kendi yönüne aşinaydı..     Bahçe hoş kokulu çiçeklerin gölgesinde, rüzgarın sesinde, ışığın derinliğinde can buluyor.         Boğulmaktan muzdarip, nefes almaya meyilli hayat. Geniş bir zaman gerekir yenilenmeye.

Derin bir sonsuzluk rüzgarı, müziğin solgun tınılarına dokundu.. Söylediğin şarkı, kalbindeki hüzne yeni bir ayna tuttu.. Bu, gerçeğin elle tutulur ve birbirinden ayrılamaz parçalarının değişmez armonisiydi aslında.. Şekil değiştiremez ve yaşamın ılık rüzgarlarında kaybolamaz bir gerçeklikti. Göğün ve yerin birbirinden ayrıldığı nokta kadar görünmez, sevincin ve hüznün birbirine kenetlendiği, ufukta görünen iz gibi belirsiz.. Güçlü olmak beklenen, meydan okumak olağan.. Bu her şeyi sana veren ve karşılığında bir şey beklemeyen güzel ve mutlu gerçeklik, yağmurda, rüzgarda, fırtınada her daim gereklilik. Oyun son bulmaz. Hep vardı ve olacak. Sesin derinde, içte, kalpte duyulacak. Beklenen sıcak, huzurlu, rahat ve neşeli dünya bir anda vuku bulacak. Yine oldu. Bu gerçek, mutluluğa dokundu ! Mutluluk, hayata ! Hayat, sonsuzluğa ! Sorgusuz, sıkıntısız, meraklı, kaygısız ! Yine oldu. Kaygısız, sıkıntısız.. Derinlik her şeyi yarattı ! S. A.